|7| Baśń

Książka. A w tej książce ja. Samotnie siedząca na werandzie białego domku nad jeziorem, w środku lasu deszczowego, w fikcyjnej krainie.

Jestem tu szczęśliwa. Samotność wcale mi nie doskwiera, czuję się świetnie. Spokój tego miejsca oczyszcza moją duszę i myśli. Wiem, że to dobre miejsce dla mnie. Nie szukam innego odkąd kilka lat temu znalazłam się tutaj.

To piękne miejsce. Mały, drewniany domek, iskrząca tafla wody, wysokie drzewa zdające się dotykać chmur. Panuje tu cisza, którą co jakiś czas zmąci śpiew ptaków urządzających sobie piknik na gałęzi sąsiedniego figowca albo szum wiatru, który właśnie przelatywał obok.

Jezioro zdaje się być senne przez całe jego istnienie. Panuje tu wszechobecna idylla, którą wzmaga boskość wytworów przyrody. Jedyne, co wyszło z rąk ludzkich to kładka. Drewniana, prosta kładka zbita z drzewa kakaowca. Bardzo lubię tu przychodzić i rozmyślać nad swoją przyszłością. I właśnie teraz stąpam po niej zmierzając ku końcu. Stoję tuż nad wodą. Kucam i wpatruję się w gładkie zwierciadło. Zanurzam w nim stopy, by po chwili być całkiem zatopioną i nigdy już nie ujrzeć tamtego świata, który zostawiam nad sobą.


Jestem tu bezpieczna.

-----
Takie 182 słowa.
Historia na konkurs #microksiążka na sweek.com Jestem tam pod nazwą MaybeSomeday. Zapraszam!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

|1| Chłopiec

Miejsce : szpital dziecięcy Czas : zima, rocznica wybuchu wojny Bohaterowie : pielęgniarka, Chłopiec, Ty  Hej, widzisz Tego Chłopca ? On śpi. Podejdźmy bliżej. Widzisz ? On płacze, bo śni mu się jego mama. Śnią mu się ich wspólnie spędzone chwile. Pierwszy dzień szkoły, kiedy przytulił się do jej nogi i nie chciał puścić. Kiedy musiała jechać do szpitala, bo zachorowała. Wtedy bardzo płakał i tęsknił za nią. Modlił się, żeby wróciła cała i zdrowa nie za miesiąc, ale za kilka dni, a najlepiej na następny dzień. Wspomina również dzień, kiedy uczyła go jeździć na rowerze. Jak się przewracał, rozdzierał skórę na kolanach, a ona go pocieszała, oczyszczała rany i szła zaraz obok niego, jadącego na rowerku. Pamięta moment, kiedy jechała do szpitala, bo jego siostrzyczka chciała ujrzeć świat. Pamięta, jak wszyscy płakali, gdy okazało się, że dziewczynka była chora. I wtedy, kiedy choroba pochłonęła ją całkowicie - miała tylko 6 miesięcy. Pamięta, jak płakała, kiedy wykryto u niego bi
Czytaj więcej

|8| Gdyby...

 Co by było gdybyśmy widzieli swoje serca?  Wiedzielibyśmy, na czym stoimy. Wiedzielibyśmy, na czym polega nasza relacja. Znalibyśmy nasze uczucia. Mielibyśmy świadomość, co czuje druga osoba w danym momencie, w momencie spotkania z naszymi oczami.   Serce za każdym razem zmieniałoby swój kolor. Inne uczucie mieszkające w nim = inny jego kolor. Serce złe byłoby czarne. Smutne byłoby białe. To, czujące żal - blado-niebieskie. Niemogące odnaleźć swojego miejsca - blado-fioletowe. Zranione, złamane - sine. Zawstydzone - biało-różowe. I to najważniejsze, najistotniejsze dla nas, które pozwoliłoby nam być teraz razem - serce pełne miłości miałoby kolor czerwony.  Co by było gdybyśmy widzieli nawzajem swoje uśmiechy?   Wiedzielibyśmy, kiedy druga osoba jest szczęśliwa. Moglibyśmy wysłać jej swój uśmiech, który spowodowałby u niej jeszcze większy i bardziej szczery. Nasze życie stało by się uśmiechnięte ze względu na śmiech drugiej osoby. Nadało by to sens naszej egzystenc
Czytaj więcej

|6| Książka

Miejsce akcji: Jego dom Czas akcji: noc Bohaterowie: Ty, on   Depresja. I obłęd. I jeden wielki kłębek myśli, których z każdym dniem było w mojej głowie coraz więcej i więcej. To to, co przez tamte lata mojego życia psuło mi psychikę. Nawet nie pamiętam, kiedy dokładnie się to stało. Ale nienawidziłam przez to siebie. I swojej nudnej, bezwartościowej egzystencji jeszcze bardziej.   Pewnego dnia, kiedy to wszystko dotarło na szczyt mojego bycia, całkowicie wpadłam. Trochę może oszalałam. Pewność siebie i nieopanowana żądza zemsty opanowała moje ciało i myśli na kilka tygodni. Do nikogo się nie odzywałam, unikałam kontaktu z kimkolwiek. Najlepszym wyjściem dla mnie było wtedy opuszczanie szkoły. Jednak przez nacisk rodziców musiałam tam chodzić i narażać się na całkowite zepsucie, które po jakimś czasie nastąpiło. Nieoczekiwane. Niekontrolowane.   Wymknęłam się z domu w nocy, kiedy nikt nie mógł mnie zobaczyć. W pierwszej kurtce, jaką chwyciłam i butach, na które też nie zwrócił
Czytaj więcej